Вышаў адзін чалавек на двор, дак бачыць ён, што на пругмені^* каля яго кабылы ўвіхаецца воўк. Ён зачаў гукаць на яго. Выбегла ўся сям'я, гоняцца за тым воўкам, a воўк нек тым часам ухваціў кабылу за горла i задушыў, а сам уцякаць. Пагналіся тагды ўсе гуртам за воўкам. Воўк перакуліўся цераз кола, павяс^* на ём лопнуў, i ён зрабіўся чалавекам. Разгледзеўся тагды той чалавек, адно ж тэта яго сын. А сыну яго да было ўжэ сем гадоў, як ён прапаў. Вот бацька i гаворыць гэтак на сына:

— Чаму ты, сынку, гэтак нас пакрыўдзіў?! Чаму ты задушыў нашу кабылу?

А сын яму адказвае:

— Ці гэтулькі я за сем гадоў шкоды нарабіў, — i пачаў расказваць, як ён жыў з ваўкамі.

Потым пашлі ўсе ў хату, i ваўкалак той пашоў разам з усімі. Але i не пазнаць нават, што з ім гэтак было, толькі быў надта замершы, нішчэмны, худы такі, як шчэпка! Доўга такі не пажыў, змарнеў вельмі (902: с.144; 865: с.178-179, №220).