Эй, Странник! Незаменимых людей не бывает, но бывают уникальные нелюди.
Памёрлі матка і бацька. Засталіся тры браты і сястра. Сястра любіла кросны ткаць: як пачнець з вечара дык да часу ночы.
У адзін восенскі вечар яна ткала-ткала і прытамілася. Прыходзіць суседка — старая баба — і кажыць:
— Дай я патку, а ты адпачні!
Ткала баба нядоўга, як адарваўся понаж. Сястра нагнулася, каб паправіць понаж, а баба не дае. Урэшце рэшт сястры ўдалося прывязаць понаж, але нечакана яна паглядзела на ногі бабы. І што ж? У бабы замест чалавечых ног курыныя ножкі. Дагадалася сястра, што перад ей чараўніца, і спужалася. А баба так сама ўразумела, што дзеўка даведалася аб ей. Баба і кажа:
— Ты адпачні, дзяўчынка, а я табе снедаць прынясу!
І выйшла за дзверы, а сястра кінулась спужаная да братоў на ложак і давай іх будзіць. Але ніяк іх нельга разбудзіць. Прытулілася яна да братоў на ложку і чакае, што далей будзе. Пачынаецца ўжо золак. Чуець — баба стучыць у сенях, а ў гэты якраз момант запяяў певень і штось цяжкае грукнула каля дзвярэй. Даў Бог дзень. Усе ўсталі, але дзвярэй нельга адчыніць. Йдзе сусед міма хаты і давай браты стукаць яму ў вакно і крычаць:
— Калі ласка, адчыні дзвер!
Прыйшоў сусед к сеням і бачыць, што стаіць труна, адцягнуў труну, адчыніў дзверы. Выйшлі тры браты і сястра і адшахнуліся з перапугу ад труны, толькі сястра сцяміла, у чым тут справа. Адчынілі труну, а там ляжыць нябожчык. Што ж з ім рабіць. Зняслі на вясковыя магілкі і пахавалі.
З таго часу сястра перастала па начах ткаць (1735: с.470).
Умерли мать и отец. Остались три брата и сестра. Сестра любила кросна ткать*: как начнёт вечером, так и сидит до часа ночи.
Однажды осенним вечером она ткала-ткала и устала. Приходит соседка — старая бабка — и говорит:
— Дай, я потку, а ты отдохни!
Ткала бабка недолго, как вдруг оторвался понож*. Сестра наклонилась, чтобы поправить понож, а бабка не даёт. Наконец сестре удалось привязать его, но тут она случайно взглянула на ноги бабки. И что же? У той вместо человеческих ног — куриные лапы!
Сестра догадалась, что перед ней колдунья, и испугалась. А бабка тоже поняла, что девушка её раскусила, и говорит:
— Ты отдохни, девочка, а я тебе завтрак принесу!
И вышла за дверь. А сестра, перепуганная, бросилась к братьям на кровать и давай их будить. Но никак не удается их разбудить. Прижалась она к братьям и ждёт, что дальше будет. Уже начинает светать. Слышит — бабка стучит в сенях, а в этот момент запел петух, и что-то тяжёлое с грохотом упало у двери. Дал Бог день. Все проснулись, но двери открыть не могут. Идёт сосед мимо избы, братья давай стучать в окно и кричать:
— Пожалуйста, открой дверь!
Подошёл сосед к сеням и видит — у двери стоит гроб. Оттащил гроб, открыл дверь. Вышли три брата и сестра — и отшатнулись в ужасе, увидев гроб, только сестра поняла, в чём дело. Открыли гроб, а там лежит покойник. Что с ним делать? Отнесли на деревенское кладбище и похоронили.
С тех пор сестра перестала по ночам ткать.
Памёрлі матка і бацька. Засталіся тры браты і сястра. Сястра любіла кросны ткаць: як пачнець з вечара дык да часу ночы.
У адзін восенскі вечар яна ткала-ткала і прытамілася. Прыходзіць суседка — старая баба — і кажыць:
— Дай я патку, а ты адпачні!
Ткала баба нядоўга, як адарваўся понаж. Сястра нагнулася, каб паправіць понаж, а баба не дае. Урэшце рэшт сястры ўдалося прывязаць понаж, але нечакана яна паглядзела на ногі бабы. І што ж? У бабы замест чалавечых ног курыныя ножкі. Дагадалася сястра, што перад ей чараўніца, і спужалася. А баба так сама ўразумела, што дзеўка даведалася аб ей. Баба і кажа:
— Ты адпачні, дзяўчынка, а я табе снедаць прынясу!
І выйшла за дзверы, а сястра кінулась спужаная да братоў на ложак і давай іх будзіць. Але ніяк іх нельга разбудзіць. Прытулілася яна да братоў на ложку і чакае, што далей будзе. Пачынаецца ўжо золак. Чуець — баба стучыць у сенях, а ў гэты якраз момант запяяў певень і штось цяжкае грукнула каля дзвярэй. Даў Бог дзень. Усе ўсталі, але дзвярэй нельга адчыніць. Йдзе сусед міма хаты і давай браты стукаць яму ў вакно і крычаць:
— Калі ласка, адчыні дзвер!
Прыйшоў сусед к сеням і бачыць, што стаіць труна, адцягнуў труну, адчыніў дзверы. Выйшлі тры браты і сястра і адшахнуліся з перапугу ад труны, толькі сястра сцяміла, у чым тут справа. Адчынілі труну, а там ляжыць нябожчык. Што ж з ім рабіць. Зняслі на вясковыя магілкі і пахавалі.
З таго часу сястра перастала па начах ткаць (1735: с.470).
Умерли мать и отец. Остались три брата и сестра. Сестра любила кросна ткать*: как начнёт вечером, так и сидит до часа ночи.
Однажды осенним вечером она ткала-ткала и устала. Приходит соседка — старая бабка — и говорит:
— Дай, я потку, а ты отдохни!
Ткала бабка недолго, как вдруг оторвался понож*. Сестра наклонилась, чтобы поправить понож, а бабка не даёт. Наконец сестре удалось привязать его, но тут она случайно взглянула на ноги бабки. И что же? У той вместо человеческих ног — куриные лапы!
Сестра догадалась, что перед ней колдунья, и испугалась. А бабка тоже поняла, что девушка её раскусила, и говорит:
— Ты отдохни, девочка, а я тебе завтрак принесу!
И вышла за дверь. А сестра, перепуганная, бросилась к братьям на кровать и давай их будить. Но никак не удается их разбудить. Прижалась она к братьям и ждёт, что дальше будет. Уже начинает светать. Слышит — бабка стучит в сенях, а в этот момент запел петух, и что-то тяжёлое с грохотом упало у двери. Дал Бог день. Все проснулись, но двери открыть не могут. Идёт сосед мимо избы, братья давай стучать в окно и кричать:
— Пожалуйста, открой дверь!
Подошёл сосед к сеням и видит — у двери стоит гроб. Оттащил гроб, открыл дверь. Вышли три брата и сестра — и отшатнулись в ужасе, увидев гроб, только сестра поняла, в чём дело. Открыли гроб, а там лежит покойник. Что с ним делать? Отнесли на деревенское кладбище и похоронили.
С тех пор сестра перестала по ночам ткать.
Запісаў С.П.Сахараў у 1941 годзе ў Рызе ад бабулькі Альжбэты Орбіт, 72 год, якая паходзіць з вёскі Майшэлі* Пустынскай воласці*.
Сахараў С.П. «Народная творчасьць Латгальскіх і Ілукстэнскіх беларусаў», вып.2. Рукапіс 1944 года. Захоўваецца ў Архіве Інстытута мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору НАН Беларусі (АІМЭФ НАН), ф.9, воп.3, спр.13, ч.ІIа, дад.2, арк.15.
Записано С.П.Сахаровым в 1940 году в Риге от бабки Альжбеты Орбит, 72 лет, родом из деревни Майшели* Пустынской волости*.
Сахаров С.П. «Народное творчество Латгальских и Илукстенских беларусов», вып.2. Рукопись 1944 года. Хранится в Архиве Института искусствоведения, этнографии и фольклора Национальной академии наук Беларуси (АИИЭФ НАН), ф.9, воп.3, д.13, ч.ІIа, дад.2, арк.15.
Comments
Баба-Яга говорит "Привет!", и ищет, кого бы потроллить дальше.
Отправить комментарий