Szczekająca Bestia — potwór występujący w legendzie o Królu Arturze w wersji Tomasza Malory'ego (Le Morte d'Arthur). Bestia była to prawdziwie szkaradna: łeb miała wężowy, cielsko lamparta, zad lwa, a nogi jelenia. Gdy się poruszała, wydawała z brzuszyska dźwięki brzmiące tak, jak gdyby ujadało dwakroć po trzydzieści psów, ścigających zwierzynę — stąd nazwa, bo angielskie questing oznacza szczekanie psów na polowaniu.

Za Szczekającą Bestią uganiało się wielu rycerzy Okrągłego Stołu, wielu poczyniło śluby rycerskie, przysięgając, że bestię złowi lub zabije. Dlaczego — nie wiadomo. W "Le Morte d'Arthur" — wbrew świętym zasadom kons truowania fabuły ­— Malory wcale nie robi z Bestii szwarccharakteru i słowem nawet jednym nie oskarża jej o nic, co uzasadniałoby rycerską zawziętość i zapał. Szczekająca Bestia ogranicza się do włóczenia po lasach i szczekania głosem sześćdziesięciu kundli. Nic poza tym. Ani dziewicy nie porwie, ani wsi nie zdemoluje, ani nikogo nie zeżre, ani nawet w studnię nie napaskudzi. Nic. Chodzi i szczeka. Dlaczego więc Artur i jego rycerze uganiają się za potworem jak maniacy?

Jest w tekście "Le Morte d'Arthur" mowa o jakiejś przepowiedni Merlina, dotyczącej Bestii i tego, kto ją złapie, ale nie wiadomo, na czym to ma polegać. Totalna enigma.

Wyjaśnienia, jak się wydaje, są dwa: albo William Caxton, wydawca dzieła, zgubił jakieś wyjaśniające stronice z manuskryptu Malory'ego, albo Malory celowo tych wyjaśnień nie dał, bo chciał sobie zakpić z rycerstwa i z rycerskich ślubowań, z pogoni za niezrozurniałymi, bezsensownymi ideałami.

Według niektórych badaczy legendy arturiańskiej Szczekającą Bestią jest ni mniej, ni więcej a... potwór z Loch Ness. Badacze opierają się na fakcie, że pierwsze wzmianki o szkockim potworze pochodzą z tychże czasów, co i o wzmianki o Arturze. Potwora z Loch Ness widział na przykład i miał egzorcyzmować Świętego Kolumba z Iony w VI wieku (747: s.199).