Странник, ты веришь в гномиков? А они в тебя верят...
Странник, ты веришь в гномиков? А они в тебя верят...
В белорусском фольклоре незримые духи-помощники, которыми становятся проклятые родителями младенцы:
У аднаго мужыка каля Друі пасяліліся праклёнышы, і мужык з беднага праз тры гады зрабіўся багатыром. Праклёнышы, казаў жабрак, усю працу каля хаты і ў полі робяць самі і з такім стараннем і знаннем, што ў пяць, а можа і ў дзесяць разоў больш ёсць вызвалкі, як з людской працы. Праклёнышы, тлумачыў ён далей, гэта тыя няшчасныя дзеці, каторых бацькі ў ракавую хвілю праклялі. Такія хвілі рэдка бываюць, можа раз у год, але ўсё ж бываюць. I вось незнарокам зляцеўшае з вуст бацькоў пракляцце абарачываець дзіцёнка ў праклёныша, зразу робіць яго невідзімым і дзіцёнак на векі вечныя знікаець. Праклёнышы гэтыя збіраюцца ў гурткі і невідзіма пасяляюцца ў якога-колечы спадабаўшагася ім мужыка і ўсё робяць за яго ў хаце і ў полі. Такому мужыку і ўміраць не трэба.
Лявон Гвозд "Праклёнышы", 1910 (1197: c.194)
У одного мужика около Друи поселились праклёныши, и мужик с бедного через три года стал богачом. Праклёныши, говорил бедняк, всю работу по дому и в поле делают сами и с таким старанием и знанием, что в пять, а может и в десять раз больше есть пользы, чем с людской работы. Праклёныши, объяснял он, это те несчастные дети, которых родители в роковую минуту прокляли. Такие моменты редко бывают, может раз в год, но все же бывают. И вот ненароком слетевшее с уст родителей проклятье обращает ребенка в праклёныша, сразу делает его невидимым, и ребенок на веки вечные исчезает. Праклёныши эти собираются в группы и невидимо поселяются у какого-нибудь приглянувшегося им мужика и все делают за него в доме и в поле. Такому мужику и умирать не надо.
Лявон Гвозд "Праклёныши", 1910 (1197: c.194)
Паводле беларускага фальклора, нябачныя духі-дапаможцы, якімі становяцца праклятыя бацькамі дзеці:
У аднаго мужыка каля Друі пасяліліся праклёнышы, і мужык з беднага праз тры гады зрабіўся багатыром. Праклёнышы, казаў жабрак, усю працу каля хаты і ў полі робяць самі і з такім стараннем і знаннем, што ў пяць, а можа і ў дзесяць разоў больш ёсць вызвалкі, як з людской працы. Праклёнышы, тлумачыў ён далей, гэта тыя няшчасныя дзеці, каторых бацькі ў ракавую хвілю праклялі. Такія хвілі рэдка бываюць, можа раз у год, але ўсё ж бываюць. I вось незнарокам зляцеўшае з вуст бацькоў пракляцце абарачываець дзіцёнка ў праклёныша, зразу робіць яго невідзімым і дзіцёнак на векі вечныя знікаець. Праклёнышы гэтыя збіраюцца ў гурткі і невідзіма пасяляюцца ў якога-колечы спадабаўшагася ім мужыка і ўсё робяць за яго ў хаце і ў полі. Такому мужыку і ўміраць не трэба.
Лявон Гвозд "Праклёнышы", 1910 (1197: c.194)
Comments
Отправить комментарий