Зазовка
Зазовкав фольклоре северо-запада Беларуси, локальная лесная демоница в облике прекрасной девушки с длинными волосами, которая завораживала юношей и заводила их в чащу
Zazowkaaccording to local legends from Vileyka District of Belarus, the forest spirit in the form of a naked long-haired girl, luring into the thicket
Зазоўкапаводле мясцовых паданняў з Вілейшчыны, нейкая лясная дэманічная істота ў выглядзе прыгожай дзяўчыны з доўгімі валасамі, якая заварожвала юнакоў і заводзіла іх у гушчар
Zazołkawedług wierzeń północno-zachodniej Białorusi, leśną demonią w postaci pięknej dziewczyny o długich włosach, która zwabiła chłopców w gąszcz
Зазовкав фольклоре северо-запада Беларуси, локальная лесная демоница в облике прекрасной девушки с длинными волосами, которая завораживала юношей и заводила их в чащу
Zazoukaвариант написания латиницей названия Зазовки, белорусской демоницы-искусительницывариант написания латиницей названия Зазовки, белорусской демоницы-искусительницывариант написания латиницей названия Зазовки, белорусской демоницы-искусительницывариант написания латиницей названия Зазовки, белорусской демоницы-искусительницывариант написания латиницей названия Зазовки, белорусской демоницы-искусительницы
Zazowkaвариант написания латиницей названия Зазовки, белорусской демоницы-искусительницывариант написания латиницей названия Зазовки, белорусской демоницы-искусительницывариант написания латиницей названия Зазовки, белорусской демоницы-искусительницывариант написания латиницей названия Зазовки, белорусской демоницы-искусительницывариант написания латиницей названия Зазовки, белорусской демоницы-искусительницы
Зазоўкаоригинальное написание имени "Зазовка" по-белорусскиoriginal belarusian writing of Zazowka, literally "calling follow herself"оригинальное написание имени "Зазовка" по-белорусскиoriginal belarusian writing of Zazowka, literally "calling follow herself"оригинальное написание имени "Зазовка" по-белорусски

Около десяти лет назад из соседнего села в лесу сгинул мельник. Тогда всем жителям той деревни пришлось приезжать на молотьбу к отцу Малка. Каждый из них рассказывал собственные подробности о том, что случилось с исчезнувшим. Но все как один сходились в главном — мельника увела Зазовка. Сам Малк уже тогда считал, что пропавший, скорее всего, утоп в болоте, хотя теперь стал сильно в этом сомневаться...

Екатерина Зазовка "Нечистик"

Согласно записей А.Лукши, вызывающих сомнения в научном сообществе, Зазовка — локальная лесная демоница с северо-запада Беларуси, которая в облике прекрасной девушки с длинными волосами завораживала юношей и заводила их в чащу:

Прыкладна ў кіламетры ад вёскі Губы Вілейскага раёна быў некалі невялічкі хутарок двары на тры. Хутарок знаходзіўся ў самым лесе. І вось у гэтым лесе жыла нейкая дэманічная істота Зазоўка. Яна мела выгляд невыказна прыгожай маладой дзяўчыны з доўгімі русымі валасамі — такімі доўгімі і густымі, што ёй непатрэбна было нават адзенне. Як расказваў мне мой дзед, які быў з таго хутара, Зазоўка жыла ў лесе немаведама з якіх даўніх часоў, бо шмат маладых мужчын і хлопцаў паддаліся на яе чары ясчэ тады, калі дзед майго дзеда хадзіў у дзецюках.

Калі ўжо Зазоўка паказвалася якому мужчыну, то ён, нягледзячы на перасцярогі, як заварожаны, ішоў за ёю. А яна то паказвалася, то зноў знікала, пералівіста смяялася, клікала яго па імені прыгожым мілагучным голасам, заманьвала глыбей у лес прывабнымі рухамі свайго стройнага цела, адхіляючы час ад часу валасы з самых патаемных на ім мясцін. I так зазывала датуль, пакуль не заводзіла глыбока ў лес. Там, як сцвярджаюць старыя людзі, яна любіла і лашчыла свайго абранніка так, як не магла любіць ніводная жанчына. Рэдкі мужчына вяртаўся дадому ад Зазоўкі. Некаторыя гінулі ад яе прагнага кахання, а які ўсё ж вяртаўся да асвой жонкі ці каханкі, то праз некаторы час ён усё адно сыходзіў назад у лес, каб ужо ніколі адтуль не вярнуцца. Часта такіх мужчын знаходзілі павешанымі дзе-небудзь у лесе. Не кожнага мужчыну прымала Зазоўка двойчы, і тады яны, не бачачы выйсця, самі губілі свае жыцці.

Зазоўка вельмі хораша спявала. Голас у яе быў незвычайна чысты і меладычны, а песні нейкія адмысловыя, панскія. Таму яна магла заманіць да сябе, нават не паказваючы сваей вабнасці. Чалавек, заслухаўшыся, ішоў на яе спеў, а Зазоўка заводзіла яго ўсё глыбей і глыбей у лес. На зіму Зазоўка некуды знікала. Некаторыя гаварылі, што яна ўпадала ў зімовую спячку. Іншыя сцвярджалі, што абарочвалася лябёдкаю і разам з сапраўднымі лебедзямі ляцела ў Вырай. А хто дык казаў, што яна на маразы пераходзіць у нейкі свой асаблівы свет.

Перад самай вайною Зазоўка перастала спяваць і зводзіць хлопцаў у лес. Яна некуды прапала. Паступова на яе сталі забывацца, а цяпер і зусім забыліся.

Запісаў А.У.Лукша. Вілейскі раён (449: с.548-549)

Недалеко от деревни Губы, что в Вилейском районе, был небольшой хуторок двора на три. Хуторок стоял почти в самом лесу. И вот в этом самом лесу жило некое существо Зазовка. Вид она имела необыкновенной красивой молодой девушки с длинными русыми волосами — такими длинными и густыми, что и одежда девушке не нужна была. Как рассказывал мой дед, что был сам с того хутора, жила Зазовка в лесу с очень давних времен, настолько давних, что много молодых мужчин и парней поддались на ее чары еще тогда, когда дед моего деда холостым ходил.

Как только Зазовка показывалась какому-нибудь мужчине, то он, несмотря на предостережения, как зачарованный, шел за ней. А она то показывалась, то снова исчезала, смеясь переливисто. Звала мужчину по имени чарующим мелодичным голосом, заманивала все дальше в глубь леса привлекательными движениями своего стройного тела, отбрасывая время от времени волосы с самых притягательных на нем мест. И звала-зазывала до тех пор, пока не заводила в самую чащу непроходимого леса. Там, как рассказывают, любила и ласкала она своего избранника так, как не могла любить ни одна женщина. Редкий мужчина возвращался домой от Зазовки. А некоторые вовсе погибали от ее жадной любви. Кто же возвращался к своей жене или избраннице, через некоторое время все равно уходил назад в лес, чтобы уже никогда назад не вернуться. Часто таких мужчин находили потом повешенными в лесу. Ведь не каждого мужчину принимала Зазовка дважды, и тогда они, не находя выхода, сами губили свою жизнь.

Зазовка очень хорошо пела. Голос у нее был необыкновенно чистый и мелодичный, а песни пела она непростые, панские. И потому могла заманить к себе даже не показывая своей красоты. Человек заслушавшись, шел на ее пение, а Зазовка заводила его все дальше и дальше в лес. На зиму Зазовка куда-то исчезала. Кто-то говорил, что она впадала в зимнюю спячку. Другие утверждали, что оборачивалась она прекрасным лебедем и с другими птицами улетала в теплые края. А кто-то вообще говорил, что в зимнее холодное время переходит она в другой особенный мир.

Перед самой войной перестала Зазовка петь и заводить парней в лес. Пропала она куда-то. Постепенно стали ее забывать, а теперь и вовсе забыли.

Записал А.У.Лукша. Вилейский район Минской области Беларуси (449: с.548-549)

Жыў у вялікім лесе, што знаходзіўся каля вёскі Івашынавічы, дух, які меў выгляд жанчыны. Яго называлі Зазоўка. Гэтага духа трэба было асцерагацца хлопцам, бо Зазоўка вельмі любіла забаўляцца з імі. Пасля гэтых гульняў Зазоўка не вяртала іх назад ужо ніколі.

А лес, які знаходзіўся каля вёскі, быў вялікі-вялікі. Каб пайсці ў лес, трэба было перайсці праз поле. У сярэдзіне поля працякала рака. А праз раку была перакінута кладка. Пойдзе жанчына ў лес па ягады ці грыбы, а кладкі праз раку як і не было. Пойдзе мужчына — кладка на месцы, што за дзіва.

Аказваецца, што гэта рабіла Зазоўка, каб хлопцаў усіх перацягнуць да сябе. Усе ведалі, што нельга мужыкам у лес хадзіць. Але выйдзе толькі мужчына ў поле, чуецца спеў маладой дзяўчыны, ды такі прыгожы, што, як у сне ідзе хлопец па полі, пераскоквае нават гэтую кладку і ляціць у чароўны лес. А там яго сустракае прыгажуня. Светлая, доўгавалосая. Валасы такія доўгія, што адзенне ёй не трэба было.

Хлопец бяжыць за ёй, а яна хаваецца. Зноў з’явіцца, потым зноў схаваецца. Але як толькі Зазоўка прывядзе яго на паляну пасярэдзіне леса, прымае валасы свае бялюткія і ўстае перад хлопцам поўнасцю голая.

Хлопец падае на паляну, і яна яго кахае да самай смерці. Так усе хлопцы блукалі па лесе, знікалі і больш ніколі не вярталіся. А калі хто і вяртаўся, то, казалі, што ён не мог заставацца ў вёсцы з дзяўчатамі з вёскі. Усё адно бег у лес і потым таксама не вяртаўся. Так у вялікім сяле толькі некалькі хлопцаў засталося. Жывуць у гэтых хатах адно бабулі. Усіх мужыкоў, кажуць, Зазоўка забрала.

"Івашынавіцкая Зазоўка"
ПАШ. Ф.10*, воп.4, спр.МС — 153/06 (637: с.183)

Жил в большом лесу, что находился возле деревни Ивашиновичи, дух, имевший вид женщины. Его называли Зазовка. Этого духа надо было опасаться парням, ведь Зазовка очень любила развлекаться с ними. После этих игр Зазовка не возвращала их обратно уже никогда.

А лес, который находился возле деревни, был большой-большой. Чтобы пойти в лес, нужно было перейти через поле. В середине поля протекала река. А через реку была переброшена кладка. Пойдет женщина в лес за ягодами или грибами, а кладки через реку как и не было. Пойдет мужчина — кладка на месте, что за чудо.

Оказывается, что это делала Зазовка, чтобы парней всех перетянуть к себе. Все знали, что нельзя мужикам в лес ходить. Как только выйдет мужчина в поле, слышится пение молодой девушки, да такое красивое, что, как во сне идет парень по полю, перепрыгивает даже эту укладку и летит в волшебный лес. А там его встречает красавица. Светлая, длинноволосая. Волосы такие длинные, что одежда ей не нужна была.

Парень бежит за ней, а она прячется. Опять появится, потом опять спрячется. Но как только Зазовка приведет его на поляну посреди леса, убирает волосы свои беленькие и встает перед парнем полностью голая.

Парень падает на поляну, и она его любит до самой смерти. Так все ребята бродили по лесу, пропадали и больше никогда не возвращались. А если кто и возвращался, то, говорили, что он не мог оставаться в деревне с местными девушками. Все равно бежал в лес и потом тоже не возвращался. Так в большом селе только несколько ребят осталось. Живут в этих домах одни бабушки. Всех мужиков, говорят, Зазовка забрала.

"Ивашиновичская Зазовка"
ЛАШ. Ф.10*, оп.4, д.МС — 153/06 (637: с.183)

Да, получается, что Зазовка — это такая как бы суккуба, то есть демон женского полу, который нежностями да ласками у мужчин силу жизненную забирает. И в тоже время она как бы лесной дух. Не леший, ясное дело, но тем не менее. А еще к тому же и оборотень, да не простой, а лебединый, сванхамр.

А еще говорят, что Зазовка — подвид русалки.

According to local legends from Vileyka District located in the north-west of Minsk Region of Belarus, Zazowka is the forest spirit in the form of a naked long-haired girl, luring into the thicket. And her name "зазоўка" [zazowka] come from the word "зазываць" — "to lure", that is, literally Zazowka is "the one who lure to herself".

Прыкладна ў кіламетры ад вёскі Губы Вілейскага раёна быў некалі невялічкі хутарок двары на тры. Хутарок знаходзіўся ў самым лесе. І вось у гэтым лесе жыла нейкая дэманічная істота Зазоўка. Яна мела выгляд невыказна прыгожай маладой дзяўчыны з доўгімі русымі валасамі — такімі доўгімі і густымі, што ёй непатрэбна было нават адзенне. Як расказваў мне мой дзед, які быў з таго хутара, Зазоўка жыла ў лесе немаведама з якіх даўніх часоў, бо шмат маладых мужчын і хлопцаў паддаліся на яе чары ясчэ тады, калі дзед майго дзеда хадзіў у дзецюках.

Калі ўжо Зазоўка паказвалася якому мужчыну, то ён, нягледзячы на перасцярогі, як заварожаны, ішоў за ёю. А яна то паказвалася, то зноў знікала, пералівіста смяялася, клікала яго па імені прыгожым мілагучным голасам, заманьвала глыбей у лес прывабнымі рухамі свайго стройнага цела, адхіляючы час ад часу валасы з самых патаемных на ім мясцін. I так зазывала датуль, пакуль не заводзіла глыбока ў лес. Там, як сцвярджаюць старыя людзі, яна любіла і лашчыла свайго абранніка так, як не магла любіць ніводная жанчына. Рэдкі мужчына вяртаўся дадому ад Зазоўкі. Некаторыя гінулі ад яе прагнага кахання, а які ўсё ж вяртаўся да асвой жонкі ці каханкі, то праз некаторы час ён усё адно сыходзіў назад у лес, каб ужо ніколі адтуль не вярнуцца. Часта такіх мужчын знаходзілі павешанымі дзе-небудзь у лесе. Не кожнага мужчыну прымала Зазоўка двойчы, і тады яны, не бачачы выйсця, самі губілі свае жыцці.

Зазоўка вельмі хораша спявала. Голас у яе быў незвычайна чысты і меладычны, а песні нейкія адмысловыя, панскія. Таму яна магла заманіць да сябе, нават не паказваючы сваей вабнасці. Чалавек, заслухаўшыся, ішоў на яе спеў, а Зазоўка заводзіла яго ўсё глыбей і глыбей у лес. На зіму Зазоўка некуды знікала. Некаторыя гаварылі, што яна ўпадала ў зімовую спячку. Іншыя сцвярджалі, што абарочвалася лябёдкаю і разам з сапраўднымі лебедзямі ляцела ў Вырай. А хто дык казаў, што яна на маразы пераходзіць у нейкі свой асаблівы свет.

Перад самай вайною Зазоўка перастала спяваць і зводзіць хлопцаў у лес. Яна некуды прапала. Паступова на яе сталі забывацца, а цяпер і зусім забыліся.

Запісаў А.У.Лукша. Вілейскі раён (449: с.548-549)

About a one kilometer from the village of Guby in Vileyka district was a small farm of three yards. The farm was in the heart of the forest. And in that forest lived some demonic creature called Zazowka. She had the appearance of an unspeakably beautiful young girl with thick light-brown hair so long that she doesn't need any clothes. Many young men and lads are charmed by her. If she appears in front of some person he follows her as if charmed. She calls him by name in a sweet voice and laughs teasingly. Now appearing, now disappearing, the girl lures the man deep into the forest by the seductive movements of her slender body. Now and then as she moves she puts her hair aside to reveal the most intimate parts. On luring her chosen one to the heart of the forest she caresses him as no other woman does. Few men come back from the Zazowka, while some men perish from her insatiable love. Those who manage to come back to their wifes and beloved later go to the forest again never to come back. Not everyone is entertained twice by the Zazowka. When she rejects them they commit suicide. These distraught men can be often found hanged in the forest. The Zazowka's voice is clear and melodious, her songs are extraordinary, appropriate for the high-born that is why she can lure anyone who listens to her singing with delight even without showing herself in all her splendour.

For the winter the Zazowka disappears somewhere. She either goes into hibernation or when the frosts come she enters her unique unknown world or turns into a she swan and migrates to warm countries along with real swans.

Collected by A.U.Luksha in Vileyka District of Belarus (449: с.548-549; 762: p.84)

According to some sources, Zazowka is a kind of Rusalka.

Паводле сумніўных запісаў А.Лукшы, Зазоўка — гэта нейкая лясная дэманічная істота з мясцовых паданняў Вілейшчыны, якая ў выглядзе прыгожай дзяўчыны з доўгімі валасамі заварожвала юнакоў і заводзіла іх у гушчар.

Прыкладна ў кіламетры ад вёскі Губы Вілейскага раёна быў некалі невялічкі хутарок двары на тры. Хутарок знаходзіўся ў самым лесе. І вось у гэтым лесе жыла нейкая дэманічная істота Зазоўка. Яна мела выгляд невыказна прыгожай маладой дзяўчыны з доўгімі русымі валасамі — такімі доўгімі і густымі, што ёй непатрэбна было нават адзенне. Як расказваў мне мой дзед, які быў з таго хутара, Зазоўка жыла ў лесе немаведама з якіх даўніх часоў, бо шмат маладых мужчын і хлопцаў паддаліся на яе чары ясчэ тады, калі дзед майго дзеда хадзіў у дзецюках.

Калі ўжо Зазоўка паказвалася якому мужчыну, то ён, нягледзячы на перасцярогі, як заварожаны, ішоў за ёю. А яна то паказвалася, то зноў знікала, пералівіста смяялася, клікала яго па імені прыгожым мілагучным голасам, заманьвала глыбей у лес прывабнымі рухамі свайго стройнага цела, адхіляючы час ад часу валасы з самых патаемных на ім мясцін. I так зазывала датуль, пакуль не заводзіла глыбока ў лес. Там, як сцвярджаюць старыя людзі, яна любіла і лашчыла свайго абранніка так, як не магла любіць ніводная жанчына. Рэдкі мужчына вяртаўся дадому ад Зазоўкі. Некаторыя гінулі ад яе прагнага кахання, а які ўсё ж вяртаўся да асвой жонкі ці каханкі, то праз некаторы час ён усё адно сыходзіў назад у лес, каб ужо ніколі адтуль не вярнуцца. Часта такіх мужчын знаходзілі павешанымі дзе-небудзь у лесе. Не кожнага мужчыну прымала Зазоўка двойчы, і тады яны, не бачачы выйсця, самі губілі свае жыцці.

Зазоўка вельмі хораша спявала. Голас у яе быў незвычайна чысты і меладычны, а песні нейкія адмысловыя, панскія. Таму яна магла заманіць да сябе, нават не паказваючы сваей вабнасці. Чалавек, заслухаўшыся, ішоў на яе спеў, а Зазоўка заводзіла яго ўсё глыбей і глыбей у лес. На зіму Зазоўка некуды знікала. Некаторыя гаварылі, што яна ўпадала ў зімовую спячку. Іншыя сцвярджалі, што абарочвалася лябёдкаю і разам з сапраўднымі лебедзямі ляцела ў Вырай. А хто дык казаў, што яна на маразы пераходзіць у нейкі свой асаблівы свет.

Перад самай вайною Зазоўка перастала спяваць і зводзіць хлопцаў у лес. Яна некуды прапала. Паступова на яе сталі забывацца, а цяпер і зусім забыліся.

Запісаў А.У.Лукша. Вілейскі раён (449: с.548-549)

Жыў у вялікім лесе, што знаходзіўся каля вёскі Івашынавічы, Дух, які меў выгляд жанчыны. Яго называлі Зазоўка. Гэтага Духа трэба было асцерагацца хлопцам, бо Зазоўка вельмі любіла забаўляцца з імі. Пасля гэтых гульняў Зазоўка не вяртала іх назад ужо ніколі.

А лес, які знаходзіўся каля вёскі, быў вялікі-вялікі. Каб пайсці ў лес, трэба было перайсці праз поле. У сярэдзіне поля працякала рака. А праз раку была перакінута кладка. Пойдзе жанчына ў лес па ягады ці грыбы, а кладкі праз раку як і не было. Пойдзе мужчына — кладка на месцы, што за дзіва.

Аказваецца, што гэта рабіла Зазоўка, каб хлопцаў усіх перацягнуць да сябе. Усе ведалі, што нельга мужыкам у лес хадзіць. Але выйдзе толькі мужчына ў поле, чуецца спеў маладой дзяўчыны, ды такі прыгожы, што, як у сне ідзе хлопец па полі, пераскоквае нават гэтую кладку і ляціць у чароўны лес. А там яго сустракае прыгажуня. Светлая, доўгавалосая. Валасы такія доўгія, што адзенне ёй не трэба было.

Хлопец бяжыць за ёй, а яна хаваецца. Зноў з’явіцца, потым зноў схаваецца. Але як толькі Зазоўка прывядзе яго на паляну пасярэдзіне леса, прымае валасы свае бялюткія і ўстае перад хлопцам поўнасцю голая.

Хлопец падае на паляну, і яна яго кахае да самай смерці. Так усе хлопцы блукалі па лесе, знікалі і больш ніколі не вярталіся. А калі хто і вяртаўся, то, казалі, што ён не мог заставацца ў вёсцы з дзяўчатамі з вёскі. Усё адно бег у лес і потым таксама не вяртаўся. Так у вялікім сяле толькі некалькі хлопцаў засталося. Жывуць у гэтых хатах адно бабулі. Усіх мужыкоў, кажуць, Зазоўка забрала.

"Івашынавіцкая Зазоўка" ПАШ. Ф.10*, воп.4, спр.МС — 153/06 (637: с.183)

Па некаторых крыніцах, Зазоўка — гэта падвід русалкі.

Według wierzeń północno-zachodniej Białorusi, Zazołka jest leśną demonią w postaci pięknej dziewczyny o długich włosach, która zwabiła chłopców w gąszcz:

Прыкладна ў кіламетры ад вёскі Губы Вілейскага раёна быў некалі невялічкі хутарок двары на тры. Хутарок знаходзіўся ў самым лесе. І вось у гэтым лесе жыла нейкая дэманічная істота Зазоўка. Яна мела выгляд невыказна прыгожай маладой дзяўчыны з доўгімі русымі валасамі — такімі доўгімі і густымі, што ёй непатрэбна было нават адзенне. Як расказваў мне мой дзед, які быў з таго хутара, Зазоўка жыла ў лесе немаведама з якіх даўніх часоў, бо шмат маладых мужчын і хлопцаў паддаліся на яе чары ясчэ тады, калі дзед майго дзеда хадзіў у дзецюках.

Калі ўжо Зазоўка паказвалася якому мужчыну, то ён, нягледзячы на перасцярогі, як заварожаны, ішоў за ёю. А яна то паказвалася, то зноў знікала, пералівіста смяялася, клікала яго па імені прыгожым мілагучным голасам, заманьвала глыбей у лес прывабнымі рухамі свайго стройнага цела, адхіляючы час ад часу валасы з самых патаемных на ім мясцін. I так зазывала датуль, пакуль не заводзіла глыбока ў лес. Там, як сцвярджаюць старыя людзі, яна любіла і лашчыла свайго абранніка так, як не магла любіць ніводная жанчына. Рэдкі мужчына вяртаўся дадому ад Зазоўкі. Некаторыя гінулі ад яе прагнага кахання, а які ўсё ж вяртаўся да асвой жонкі ці каханкі, то праз некаторы час ён усё адно сыходзіў назад у лес, каб ужо ніколі адтуль не вярнуцца. Часта такіх мужчын знаходзілі павешанымі дзе-небудзь у лесе. Не кожнага мужчыну прымала Зазоўка двойчы, і тады яны, не бачачы выйсця, самі губілі свае жыцці.

Зазоўка вельмі хораша спявала. Голас у яе быў незвычайна чысты і меладычны, а песні нейкія адмысловыя, панскія. Таму яна магла заманіць да сябе, нават не паказваючы сваей вабнасці. Чалавек, заслухаўшыся, ішоў на яе спеў, а Зазоўка заводзіла яго ўсё глыбей і глыбей у лес. На зіму Зазоўка некуды знікала. Некаторыя гаварылі, што яна ўпадала ў зімовую спячку. Іншыя сцвярджалі, што абарочвалася лябёдкаю і разам з сапраўднымі лебедзямі ляцела ў Вырай. А хто дык казаў, што яна на маразы пераходзіць у нейкі свой асаблівы свет.

Перад самай вайною Зазоўка перастала спяваць і зводзіць хлопцаў у лес. Яна некуды прапала. Паступова на яе сталі забывацца, а цяпер і зусім забыліся.

Запісаў А.У.Лукша. Вілейскі раён (449: с.548-549)

W pobliżu wsi Huby, w rejonie wilejskim, w lesie od dawna mieszkała Zazołka. Widok miała niezwykle pięknej młodej dziewczyny o długich włosach — takich długich, że i ubrania jej nie trzeba było. Jak tylko Zazołka wydaje się jakiemuś mężczyźnie, to on, nie zważając na przestrogi, jak zaczarowany, szedł za nią. A ona to pojawiają się, to znów znikała, śmiejąc się śpiewne. Wołała mężczyznę o imieniu urokliwym melodyjnym głosem, manila w głąb lasu ruchami swojego zgrabnego ciała, odrzucając włosy z najbardziej przemiłych na nim miejsc. I tak przywódcą w największy gąszcz lasu. Tam, jak mówią, kochała i pieściła ona swego wybrańca, tak jak nie mogła kochać ani jedna kobieta. Rzadko mężczyzna wracał do domu od niej. A niektóre wcale ginęli od jej chciwej miłości. Kto wracał do żony, po pewnym czasie i tak udał się do lasu ponownie, aby już nigdy nie wrócić.

Nagrane przez А.U.Luksza, Rejon wilejski w obwodzie mińskim (449: s.463)

Статус статьиСтатус артыкулаStatus artykułuСтатус статтіArticle status
Штучка (минимум инфы, как правило из одного источника, по существу просто попавшемуся под руку, с большой вероятностью, что больше о нем не найти)
Подготовка статьиПадрыхтоўка артыкулаPrzygotowanie artykułuПідготовка статтіArticle by
0
Адрес статьи в интернетеАдрас артыкулу ў інтэрнэцеAdres artykułu w internecieАдрес статті в інтернетіURL of article: //bestiary.us/zazovka
Культурно-географическая классификация существ: Культурна-геаграфічная класіфікацыя істот: Kulturalno-geograficzna klasyfikacja istot: Культурно-географічна класифікація істот: Cultural and geographical classification of creatures:
Ареал обитания: Арэал рассялення: Areał zamieszkiwania: Ареал проживання: Habitat area:
Псевдо-биологическая классификация существ: Псеўда-біялагічная класіфікацыя істот: Pseudo-biologiczna klasyfikacja istot: Псевдо-біологічна класифікація істот: Pseudo-biological classification of creatures:
Физиологическая классификация: Фізіялагічная класіфікацыя: Fizjologiczna klasyfikacja: Фізіологічна класифікація: Physiological classification:

Comments

korg Re: Зазовка
korg's picture
Статус: оффлайн

Экстранаучная классификация

- статус — демоны
- домен — аэкворы-наземники
- тип — седукторы-соблазнители
- класс — суккубовые
- семейство — прелестницы
- род — ЗАЗОВКИ
- вид — зазовка беларусская

Национальная классификация

Нечисть

Физиология

Человек, Лебедь

Дислокация

- Вилейщина (Минская область, Беларусь)

Места (они же локусы; ограничения)

- леса

Дополнительные способности

- Истощение человека, Оборотничество

Культурно-географическая

Белорусская мифология и фольклор

21 April, 2017 - 16:54

Отправить комментарий

The content of this field is kept private and will not be shown publicly.
CAPTCHA
Пожалуйста, введите слова, показанные на картинке ниже. Это необходимо для того, чтобы выяснить, являетесь ли Вы человеком или представляете из себя спам-бота. Спасибо.
6 + 9 =
Решите эту простую математическую задачу и введите результат. То есть для 1+3, введите 4.

Только зарегистрированные пользователи могут оставлять комментарии. Пожалуйста, войдите или зарегистрируйтесь. Only registered users can post a new comment. Please login or register. Only registered users can post a new comment. Please login or register.

Еще? Еще!

Баламутень — в белорусской мифологии опасный для женщин водяной человек с одутловатым лицом, гусиной кожей и огромным животом
Гаёвки — в белорусской мифологии внучки гаёвого деда, лешего
Гаюн — в белорусской мифологии лесной дух, вид лешего
Скоге — в фольклоре скандинавских народов лесные духи, прекрасные но беспощадные, оборотни и искусительницы
Лойма — в белорусской мифологии коварный лесной или болотный дух исключительно женского пола
Огненный змей — по славянской мифологии демон-искуситель и дух-добытчик
Гарцуки — по белорусскому поверью духи стихий, которые в облике птиц делают непогоду сильными размахами крыльев
Леший — в славянской мифологии дух леса
Лесавки — в белорусском фольклоре мелкие лесные духи, дети лешего и кикиморы
Вужалка — в белорусском фольклоре девушка-змея, дочь змеиного царя
Банник — по славянской мифологии дух бани, как правило, стоящей на отшибе
Эмпуса — в греческом фольклоре демоница-искусительница, ламия-оборотень
Волколак — в славянской мифологии оборотень, чeлoвeк, вынужденный принимать oблик вoлка
Шелки — в поверьях островов к северу от Шотландии морской народ, люди-тюлени, родственницы сирен и русалок
Летавец — по славянским поверьям дух, который слетает на землю падучей звездой и, принимая знакомый человеческий образ, вступает в связь со своими жертвами
Энкантадо — розовые амазонские дельфины-оборотни, которые являются на вечеринки в поисках страстей женщин человеческих
Яломиште — в фольклоре Валахии (исторической области на юге Румынии) лиса-оборотень, выполняющая, кроме того, функции духа-хранителя леса
Наги — индийские люди-змеи, маги и оборотни
Кошкалачень — согласно Шпилевскому и Афанасьеву, кот-оборотень из белорусского фольклора
Жабалака — согласно Афанасьеву, оборотень из белорусского фольклора, являющийся в виде жабы или лягушки